Kontakt +48 91823 87 60
Luki czasowe w skamielinach

Luki czasowe w skamielinach

Luki czasowe w skamielinach

Odkopane skamieliny prastarej Ziemi (miliardy lat według ewolucyjnej geochronologii) powinny zawierać cały łańcuch ewolucyjnych nieprzerwanie trwających zmian. W rzeczywistości nawet w jednym odkopie nie zaobserwowano żadnych kontynuujących się zmian, czego wymaga ewolucyjne wykształcanie gatunku z gatunku. Natomiast, co jest widoczne, można określić je jako pozorne i niepołączone ogniwa tego rzekomego łańcucha. Co ważniejsze – wyraźnie widać brakujące kluczowe ogniwa pomiędzy głównymi grupami form życia we wszystkich odkrytych warstwach. Najistotniejsze luki występują pomiędzy jądrowcami (eukarionty: grzyby, rośliny i zwierzęta) i bezjądrowcami (prokariony: bakteria, sinice, promieniowce i niektóre glony). Brakuje też dużych fragmentów łańcucha zmian pomiędzy dużymi grupami roślin, pomiędzy jednokomórkowcami i kręgowcami, a także pomiędzy kręgowcami i bezkręgowcami. Pomiędzy rybami, płazami, gadami, ssakami, ptakami, małpami, innymi naczelnymi i człowiekiem. We wszystkich ewolucyjnych grupach i pomiędzy nimi, nigdy nie odkryto skamieniałych form przejściowych, które mogłyby wskazać na jakiekolwiek ewolucyjne pokrewieństwo. Ponieważ przeprowadzono bardzo staranne badania niemalże całego zapisu kopalnego świata, należy więc autorytatywnie stwierdzić, że te luki czasowe są nie tylko realnymi, ale też, że nigdy nie zostaną wypełnione.Czego nie wiedział Darwin? - Wiesław Białecki

„…według tej teorii niezliczone formy przejściowe muszą istnieć, jednakże dlaczego nie znajdujemy ich niezliczenie osadzonych w skorupie ziemskiej?” (Karol Darwin, „O pochodzeniu gatunków”, 1859).

„Po tym Darwin wyjaśnia, że luki te istnieją z powodu „niedoskonałości w zapisie geologicznym”. Wcześni darwiniści spodziewali się, że luki te zostaną wypełnione przez kontynuujące poszukiwanie skamielin. Większość paleontologów zgadza się, że ich oczekiwania nie zostały spełnione” (Dr Walt Brown, „Na początku: Przekonujące dowody na stworzenie i potop”, 2008, str. 68).

„Otóż, żyjemy w czasach już około 120 lat po Darwinie i wiedza zapisów kopalnych została znacznie rozszerzona. Znamy dzisiaj ćwierć miliona gatunków kopalnych, ale sytuacja nie uległa większym zmianom. Zapis ewolucji jest nadal niespodziewanie poszarpany i, ironicznie, teraz posiadamy nawet mniej przykładów ewolucyjnych przemian niż mieliśmy w czasach Darwina. Rozumiem przez to, że niektóre z klasycznych przypadków darwinowskich zmian w zapisie kopalnym, np. ewolucja konia w Ameryce Północnej, muszą zostać odrzucone lub zmodyfikowane na podstawie bardziej szczegółowych informacji. To, co wydawało się wtedy być przyjemną prostą progresją, przy stosunkowo niewielu dostępnych danych, teraz wydaje się być o wiele bardziej skomplikowane i mniej gradualne. Zatem, problem Darwina nie został zaadresowany w ciągu ostatnich 120 lat, gdyż nadal mamy rekord, który pokazuje zmiany, ale takie, które trudno nazwać najbardziej rozsądnym rozstrzygnięciem doboru naturalnego” (David M. Raup, „Konflikty między Darwinem i paleontologią”, Biuletyn Polowego Muzeum Historii Naturalnej, tom 50, 1979, str. 25) (Dr David Raup, wielce kwalifikowany ekspert skamielin, były dziekan Polowego Muzeum Historii Naturalnej w Chicago, posiadającego jedną z największych kolekcji skamielin w świecie), (Wikipedia).

„Natomiast gatunki kopalne pozostają niezmienione przez większy okres swojej historii, a sam zapis nie zawiera ani jednego przykładu znacznej transformacji” (David S. Woodruff, „Ewolucja: Paleobiologiczny pogląd”, Science, Vol. 208, 1980, str. 716) (Dr David Woodruff, profesor Wydziału Ekologii, Zachowania i Ewolucji, UC San Diego, dyrektor Instytutu Rozwiązań Zrównoważenia, UC San Diego), (Wikipedia).

„Nie ma bardziej jednoznacznego zaprzeczenia darwinizmu niż to dostarczone przez paleontologię. Bezpośrednie prawdopodobieństwo wskazuje na to, że odkryte skamieliny mogą być tylko próbkami testowymi. Każda próbka powinna reprezentować inny etap ewolucji, a nie być jedynie „przejściowym” typem, nie definicją, nie gatunkiem. Zamiast tego, znajdujemy doskonale stabilne i niezmienione formy zachowane przez długie wieki, formy, które nie rozwinęły się na zasadzie mocy żywotności, a pojawiające się nagle i od razu w ich ostatecznym kształcie, które później nie wyewoluowały w kierunku lepszego dostosowania, ale stały się rzadsze i w końcu wymarły, podczas gdy wiele innych form pojawia się ponownie, co objawia się w kontynuującym bogactwie formy dużymi klasami i rodzajami żywych istot, które istniały pierwotnie i nadal istnieją w dzisiejszych grupach bez typów przejściowych” (Oswald Spengler, „Upadek Zachodu”, tom 2, (New York, Alfred A. Knopf, 1966, str. 32)(Oswald Spengler Manuel Arnold Gottfried, 1880-1936, niemiecki historyk i filozof, interesujący się matematyką, nauką i sztuką. Najbardziej znany ze swojej książki „Upadek Zachodu” (Der Untergang des Abendlandes), 1918 i 1922, gdzie zaproponował nową teorię, według której żywotność cywilizacji jest ograniczona i ostatecznie zniszczalna), (Wikipedia).

Wiesław Białecki – „Czego nie wiedział Darwin? – więcej informacji kliknij tu.

Powiązane